Van gastblogschrijfster Annelies van Eijsden

Ik ben al jarenlang masseur en krijg regelmatig mensen op mijn tafel, waarvan het lichaam een heel verhaal vertelt. Mijn eigen lichaam heeft ook haar eigen verhaal. Tijdens de opleidingen en cursussen die ik gevolgd heb, heb ik zelf ook regelmatig op de massagetafel gelegen. Zodat mijn mede-studenten ook de fijne kneepjes van het vak in de vingers konden krijgen. Vaak voelde ik mij dan als lijdend voorwerp, en kon of durfde ik mij niet over te geven aan de handen die mij masseerde. Uit angst om de controle te verliezen.

Om de controle te behouden vond ik het prettiger om zelf te masseren, zodat ik de controle letterlijk in mijn eigen handen kon houden. Op het moment dat ik zelf op de tafel mocht gaan liggen, was ik vaak bezig met boodschappenbriefjes en andere denkwerkzaamheden, zodat ik maar niet in mijn lichaam hoefde te zijn en hoefde te voelen. Als na afloop aan mij gevraagd werd hoe ik de massage had ervaren, antwoordde ik vaak met een politiek correct antwoord dat het ‘heerlijk’ was. Maar of ik dat gevoeld had, of dat ik het heerlijk vond om in mijn hoofd te zijn, liet ik in het midden.

Als klein meisje

Aangeven wat ik wel of niet fijn vond, durfde ik niet. Dus liet ik het maar gebeuren. Net als vroeger, toen ik als klein meisje aangeraakt werd op bepaalde plekken op mijn lichaam. Het vreemde hiervan was dat ik dit aan de ene kant heel prettig vond, dat wil zeggen dat mijn lichaam reageerde op een manier waar ik (achteraf gezien) nog niet aan toe was. Daarnaast kreeg ik tegenstrijdige boodschappen van diegene die mij aanraakte (“Jij mag er ook van genieten”, “Niets vertellen, he”), waardoor de verwarring compleet was en ik vaak uit mijn lichaam vertrok.

Inmiddels ben ik jaren verder, en het verlangen om aangeraakt en geraakt te worden is gegroeid. En weet ik ook dat het dissociëren een beschermingsmechanisme is, om niet te hoeven voelen. En ondanks deze inzichten geeft mijn lichaam steeds duidelijker aan wat het nodig heeft. Alleen dan zonder woorden. Op het moment dat er aan mij (als persoon) gevraagd wordt, waar ik behoefte aan heb, schiet ik in een split-second weer terug in mijn kleine meisje. In mijn hoofd hoor ik razendsnel de woorden die mijn oom tegen mij zei, waardoor ik weer terug ben in de verwarring. Zonder dat ik het bewust doorheb wat er gebeurd.

Veilige bedding

Ik ben nieuwsgierig geworden naar het verhaal wat mijn lichaam te vertellen heeft, maar dit verhaal is niet in boeken terug te vinden. Op het moment dat mijn lijf zich uitspreekt in de vorm van spierpijn of andere ongemakken, ga ik wel naar een masseur die mijn pijnlijke spieren kan laten ontspannen, maar vaak is dit een vorm van symptoom-bestrijding. Om echt te kunnen ontspannen en te kunnen landen in mijn lichaam is vertrouwen nodig. Ik kan het vertrouwen wel aan anderen geven, vind het zelf moeilijk om anderen te vertrouwen.

Om te leren ontvangen en mij veiliger in mijn lichaam te voelen, kan ik naar een haptotherapeut gaan, maar dan ligt er weer een therapeutische lading op, waar ik geen behoefte aan heb. Ik was dan ook heel verheugd om te lezen dat er een massageweekend is voor lotgenoten, waarin in een veilige bedding toegewerkt wordt om mijn verlangen om aangeraakt en geraakt te worden lijfelijk te kunnen te voelen.

In december 2017 organiseerde Revief en Mazzaze ‘de Ontmoeting’, een massageweekend voor lotgenoten van seksueel misbruik waarin ik een nieuwe stap mocht zetten op weg naar heling. Tijdens lotgenotendagen en TalkingCircles wordt er vaak veel gesproken, maar om op een andere manier te luisteren naar elkaars verhalen met massage als ingang, geeft een hele bijzondere ontmoetingen. “The body knows” Daar zijn geen woorden voor nodig. Tuurlijk werden er gesprekken gevoerd, kwamen er tranen naar boven, maar er werd ook gelachen, gedanst, hebben we yoga gedaan, heerlijk gegeten, lekker geslapen en een sneeuwballengevecht gehouden. Kortom een waardevol weekend, waardoor ik weer een stukje heb geheeld.